Psychiatrzy ocenili, który film najwierniej przedstawia cechy i zachowania psychopatów

Większość z tego, co wiemy o psychopatach, pochodzi z filmów. Stanowią oni jednak około 4,5 procent ogólnej populacji.

Psychopata

Sposób, w jaki psychopaci zostają przedstawieni na ekranie kształtuje to, jak są postrzegani przez społeczeństwo. Czy filmy w jakikolwiek sposób są odzwierciedleniem rzeczywistości? Który z nich najtrafniej przedstawia ten stan kliniczny?

Grupa psychiatrów postanowiła udzielić odpowiedzi na powyższe pytania i spędziła 3 lata na oglądaniu filmów, które zawierają postacie określone jako psychopaci. Celem było ustalenie, który z nich dokładnie pokazuje określone cechy i zachowania.

Redukując listę do 105 mężczyzn i 21 kobiet psychopatów przedstawionych w filmach od 1915 roku, zespół 10 naukowców medycyny sądowej i krytyków filmowych zastanawiał się, kogo można zdiagnozować jako psychopatę.

Najwierniejszy portret

Zespół znalazł kilka całkiem przekonujących bohaterów filmów z psychopatią, które mogłyby posłużyć do zilustrowania poszczególnych aspektów psychiatrii sądowej. Ci jednak byli w zdecydowanej mniejszości.

Niektórzy z najsłynniejszych filmowych psychopatów w rzeczywistości są psychotykami. Postacie te są na różne sposoby oderwane od rzeczywistości i cierpią na urojenia, ale nie wykazują typowych objawów klinicznych psychopatii.

Według zespołu, jednym z najlepszych portretów psychopatów był Anton Chigurh, antagonista w filmie Braci Coen „To nie jest kraj dla starych ludzi”. Jego postać jest dobrze zaprojektowanym prototypowym psychopatą idiopatycznym/pierwotnym.

Brakuje informacji o jego dzieciństwie, ale w filmie jest wystarczająco dużo argumentów i szczegółowych informacji o jego zachowaniu, aby uzyskać diagnozę aktywnej, pierwotnej, idiopatycznej psychopatii, niezdolności do miłości, braku wstydu lub wyrzutów sumienia, braku wglądu psychologicznego, niezdolności do uczenia się na doświadczeniach, bezwzględności, całkowitej determinacji i braku empatii. Wydaje się być skutecznie niewrażliwy i odporny na wszelkie emocje i człowieczeństwo.

Kliniczna karykatura

Niektórzy z najsłynniejszych psychopatów filmowych nie spełniają tego, co psychiatrzy widzieliby w prawdziwym życiu. Hannibal Lecter został nazwany najbardziej „karykaturalnym” przykładem psychopaty.

Ogólnie rzecz biorąc, zespół był przekonany, że chociaż wiele filmowych portretów psychopatów nie odpowiada opisom klinicznym choroby, tego typu ekranizacje mogą być przydatne dla społeczeństwa.

W rzeczywistości niektóre z tych fikcyjnych postaci można uznać za wartościowe do nauczania i ilustrowania kilku aspektów psychiatrii sądowej, takich jak zaburzenia osobowości, parafilia, cechy biegłych, przedstawianie systemu prawnego, zachowania prawników i procedury sądowe. Co więcej, te filmy mogą być źródłem lekcji, pytań o przypadki kliniczne i prowadzić do dyskusji między studentami a pracownikami wydziału. – podsumował zespół