Historia pandemii na świecie: grypa azjatycka i powstanie szczepionki przeciw wirusowi H2N2
Schemat epidemii grypy azjatyckiej z 1957 roku jest przerażająco podobny do obecnej pandemii COVID-19. Śmiertelna odmiana grypy również pojawiła się w Azji, by rozprzestrzenić się na całym świecie.
Pandemia H2N2
Wirus po raz pierwszy został zarejestrowany w Singapurze w 1957 roku, a następnie trafił do Hongkongu. W czerwcu choroba opanowała cały świat, od Azji aż po Stany Zjednoczone. Ogłoszono pandemię.
Pacjenci zwykle byli w stanie precyzyjnie określić początek grypy azjatyckiej. Drżenie nóg, dreszcze, katar, kaszel, ból gardła, obolałe kończyny i wysoka gorączka. Małe dzieci, zwłaszcza chłopcy, cierpiały na krwawienia z nosa.
Grypa azjatycka
Objawy na ogół były łagodne, a pacjenci zwykle wracali do zdrowia po kilku tygodniach spędzonych w łóżku i stosowaniu odpowiednich leków. U 3% zakażonych występowały powikłania, których śmiertelność wynosiła 0,3%.
Magazyn „Life” ogłosił, że „rozpoczęto najszybszą mobilizację medyczną, jaką kiedykolwiek podjęto w walce z epidemią”. Wyścig o znalezienie skutecznej szczepionki rozpoczął się w kwietniu 1957 roku.
Szczepionka
Pierwsze prace nad opracowaniem szczepionki rozpoczął Walter Reed. Wiele zdjęć dokumentuje ten fascynujący proces, podczas którego powstał preparat. Rozpoczęto od wstrzykiwania wyizolowanego wirusa do wnętrza jajka.
Po namnożeniu wirusa wewnątrz skorupy wyciągano płyn zarodkowy, wirusa zabito, a płyn zastosowano jako szczepionkę. Pierwsze szczepionki zostały wydane na przełomie sierpnia i września. Preparat wyprodukowano w ekspresowym tempie.
Druga fala i bilans
Nie wyprodukowano wystarczającej ilości szczepionek, by pokryć całą populację. W przeciwieństwie do COVID-19, podczas pandemii grypy azjatyckiej nie było masowej kwarantanny, ani nakazu noszenia maseczek i dystansu fizycznego.
Gdy dzieci wracały do szkoły, liczba pacjentów z grypą zaczęła się ponownie zwiększać. W listopadzie 1957 roku chirurg Leroy E. Burney przewidział, że „epidemia pogorszy się w ciągu najbliższych sześciu tygodni, a następnie zacznie maleć”.
Burney miał rację, do pewnego stopnia. Pod koniec listopada liczba przypadków wydawała się maleć. Na początku 1958 roku ponownie zarejestrowano wzrost zachorowań. Szacuje się, że ówczesna pandemia pochłonęła od 1 do 4 milionów ludzi.
