Sparaliżowani pacjenci mogą chodzić i pływać dzięki przełomowej technologii implantów
Trzem całkowicie sparaliżowanym osobom przywrócono niezależną aktywność ruchową za pomocą implantu bezpośrednio stymulującego nerwy, które kontrolują ruchy tułowia i nóg.
Sprawność ruchowa
Naukowcy poinformowali, że pacjenci byli w stanie stać i chodzić zaledwie jeden dzień po rozpoczęciu leczenia. Wkrótce mogli nawet wykonywać zajęcia rekreacyjne – pływać i jeździć na rowerze.
Niesamowite osiągnięcie opisano w czasopiśmie Nature Medicine. W ciągu następnych miesięcy uczestnicy eksperymentalnej terapii wzięli udział w intensywnym treningu neurorehabilitacyjnym z wykorzystaniem tej technologii, co skutkowało zwiększoną kontrolą nad ruchami mięśni.
Przeszedłem przez kilka dość intensywnych treningów w ciągu ostatnich kilku miesięcy i wyznaczyłem sobie szereg celów. Na przykład mogę teraz wchodzić i schodzić po schodach i mam nadzieję, że tej wiosny uda mi się przejść kilometr. – powiedział Michel Roccati, jeden z pacjentów
EES
Technika o nazwie elektrostymulacja zewnątrzoponowa (EES) polega na stymulacji nerwów rdzeniowych za pomocą wszczepionych elektrod łopatkowych. Poprzednie badania wykazały, że ciągła stymulacja kręgosłupa może przywrócić ruch u osób z urazami rdzenia kręgowego.
Autorzy badania opracowali wyrafinowany implant, który celuje w korzenie grzbietowe zaangażowane w ruchy tułowia i nóg. Jednocześnie stworzono oprogramowanie, które umożliwia pacjentom wybór programów stymulacji nerwów specyficznych dla danej aktywności.
Nasze elektrody są przeznaczone do umieszczania pod kręgami, bezpośrednio na rdzeniu kręgowym. Kontrolując te implanty, możemy aktywować rdzeń kręgowy tak, jak robiłby to mózg naturalnie. – wyjaśniają autorzy
Przełomowa technologia
Po łącznie pięciu miesiącach treningu wszystkich trzech pacjentów odzyskało pełną zdolność do obciążania nóg, dzięki czemu mogli stać przez dłuższy czas. Kontrola motoryczna poprawiła się z czasem.
Zespół jest w trakcie przeprowadzania badań klinicznych nad skutecznością tego podejścia. Ujawnią one aspekty technologii, które wymagają poprawy, ale nie ulega wątpliwości, że obecne wyniki są „realistyczną ścieżkę wspierającą codzienną mobilność u osób z urazami”.
