Początki endokrynologii, czyli historia lekarza, który przeszczepiał ludziom jądra makaków
Kariera doktora Henry Leighton-Jonesa zaczęła się niewinnie. Z początku pracował jako farmaceuta w Sydney w Australii.
Henry Leighton-Jones
Jones miał jednak większe ambicje i wkrótce znalazł się w Lake Macquarie w Australii, wszczepiając ludziom jądra małp w nadziei, że w ten sposób dożyją stu lat. Jeśli uważasz, że był jednym z dawnych szalonych naukowców, możesz mieć rację.
Aspekty praktyki Jonesa z pewnością nie spełniają standardów współczesnej medycyny i etyki. Jednak jego kontrowersyjne podejście rozpoczęło chirurgię przeszczepu gruczołów, a on sam stał się prekursorem wielu praktyk stosowanych do dzisiaj.
Australijski lekarz miał pragnienie graniczące z obsesją. Jego celem było leczenie ludzi, u których stwierdzono niedobór hormonów. Komentarze do jego pracy zostały opublikowane w The Medical Journal of Australia.
Pomiędzy 1931 a 1941 rokiem wykonał cztery przeszczepy tarczycy, z których jeden uznano przynajmniej tymczasowo za bardzo udany. Wykonał pół tuzina przeszczepów jajników, używając jajnika ciężarnej małpy oraz około trzydziestu przeszczepów jąder u pacjentów w wieku od 24 do 72 lat.
Początki endokrynologii
Mówi się, że powinieneś wierzyć w to, co robisz, a doktor Jones tę poradę bardzo wziął sobie do serca. Sam przeszedł przeszczep w 1929 roku, który przeprowadził jego mentor i entuzjasta transplantacji jąder, francuski chirurg Siergiej Woronow.
Doktor Jones nauczył się francuskiego, by móc czytać prace kolegów po fachu. Pilnie studiował ludzkie gruczoły z nadzieją, że uda mu się pomóc pacjentom i przedłużyć ich życie dzięki swoim praktykom.
Jeśli zastanawiasz się, co jądra mają wspólnego z długowiecznością, prace Woronowa i badania Leightona-Jonesa są powiązane z endokrynologią. Dziedzina zajmuje się badaniem hormonów i powiązanych z nimi chorób.
Współpraca z Woronowem
Woronow wierzył, że starzenie się jest wynikiem spowolnienia wydzielin hormonalnych, zwłaszcza hormonów płciowych. W związku z tym zaczął pracować nad „odmładzaniem” ludzkich pacjentów przez uzupełnianie ich narządami płciowymi innych zwierząt.
Jones był zachwycony pracą Woronowa i udał się do Paryża, by nauczyć się nieco o zabiegach. Podróż wyraźnie okazała się inspirująca, ponieważ po powrocie zbudował własną klatkę dla małp. Przyjaźń z sułtanem Johore skutkowała gromadką makaków.
Pacjentom przepisywano dwa tygodnie dobrego jedzenia, ćwiczeń i powstrzymywania się od alkoholu, a następnie poddawano znieczuleniu miejscowemu. Makaki z kolei zostawały poddane pełnej narkozie.
Pionier w swojej dziedzinie
Wstrzymanie dostaw małp Leightonowi-Jonesowi chwilę zastanowienia i wykorzystał ten czas na udokumentowanie swojej pracy. Swoje odkrycia miał ogłosić na konferencji w Newcastle, ale 75-letni lekarz zmarł na atak serca.
Choć dokumentacja Jonesa była nienaganna, lekarz chronił prywatność swoich pacjentów za pomocą kodu. Niestety po jego śmierci nie udało się odnaleźć klucza, a część dokumentów została zniszczona przez żonę na ścisłe polecenie Jonesa.
Istnieje niewiele informacji o jego karierze w dokumentach publicznych. Niemniej jednak uważa się go za pioniera w swojej dziedzinie i mimo wątpliwych praktyk, Jones znacząco przyczynił się do rozwoju medycyny.