Prehistoryczny szczeniak sprzed 18000 lat został znaleziony na Syberii. Zachowały się nawet wąsy
Syberyjska wieczna zmarzlina wciąż skrywa wiele archeologicznych skarbów. Jeden z nich, prehistoryczny szczeniak, został niedawno odnaleziony i stanowi nie lada zagadkę.
Prehistoryczny szczeniak
Uważa się, że prehistoryczny szczeniak miał zaledwie dwa miesiące, gdy zmarł. Pieszczotliwie został nazwany Dogor, co w regionie Jakucji oznacza przyjaciela.
Tajemniczy stwór został znaleziony w pobliżu rzeki Indigirka na Syberii, która położona jest na północny-wschód od Jakucka. Analizą szczątków zajęli się specjaliści ze Szwedzkiego Centrum Paleogenetyki.
Dogor
Wieczna zmarzlina jest trochę jak naturalna lodówka, dzięki której pradawny pies został zachowany w doskonałym stanie razem z futrem, zębami, a nawet wąsami. Naukowcy jednak nie wiedzą, do jakiego gatunku należał ten okaz.
O prehistorycznym szczeniaku wiadomo tylko tyle, że jest płci męskiej i żył około 18000 lat temu. Wstępne sekwencjonowanie genomu nie było w stanie stwierdzić, czy jest to wilk, pies, czy może proto-pies, czyli wspólny przodek.
Nasze centrum ma największy w Europie bank DNA wszystkich psów z całego świata, ale w tym przypadku nie byliśmy w stanie go zidentyfikować podczas pierwszej próby. – powiedział Love Dalén, profesor genetyki ewolucyjnej w CPG
Tożsamość stworzenia
Ludzie zaczęli osiedlać się w tej części Rosji około 32500 lat temu, a wcześniejsze badania sugerowały, że psy zostały udomowione między 10000 a 40000 lat temu. Teoretycznie Dogor mieści się w tych ramach czasowych.
Właściwie to istnieje takie samo prawdopodobieństwo tego, że prehistoryczny szczeniak był lojalnym pupilem, jak i wygłodniałym wilkiem, który porywał niemowlęta. Naukowcy wciąż nad tym debatują.
Naturalna lodówka
Wieczna zmarzlina stwarza idealne warunki do zachowania materii organicznej. Temperatury są na tyle niskie, że powstrzymują wzrost większości bakterii i grzybów, które inaczej rozkładałyby ciało.
Czasami, jeśli warunki są sprzyjające, naukowcy są nawet w stanie uzyskać fragmenty żywotnego DNA, które można wykorzystać do sekwencjonowania genomu danego organizmu.
