6 miejsc światowego dziedzictwa odtworzono cyfrowo. Po większości z nich zostały ruiny

Niektóre zabytki wkrótce zostaną wyłącznie hasłami w książkach do historii. Zagraża im nie tylko przyroda, która pragnie odzyskać swoje tereny, ale także dzika urbanizacja i brak zainteresowania ze strony lokalnych władz.

Naturalne zagrożenia

Miejsca światowego dziedzictwa podlegają ciągłemu zagrożeniu degradacją lub zniszczeniem. Zagrażają im fanatycy religijni, nieodpowiedzialni mieszkańcy czy trzęsienia ziemi. Lista Światowego Dziedzictwa w Zagrożeniu zawiera 53 obiekty, które wkrótce mogą zniknąć z powierzchni naszej planety.

Firma Budget Direct Travel Insurance we współpracy z architektem Jeleną Popovic stworzyła rekonstrukcje sześciu zabytków znajdujących się obecnie na liście Światowego Dziedzictwa w Zagrożeniu. Poniżej możecie zobaczyć efekty tej zdumiewającej pracy!

Nan Madol (wyspa Temwen, Sfederowane Stany Mikronezji)

Pozostałości ceramiki z okresu kultury Lapita wskazują, że wyspa Pohnpei została zasiedlona ok. 2000–2500 lat temu. Między 1200 a 1500 n.e tamtejsi wyspiarze użyli bazaltu i głazów koralowych do zbudowania ponad 100 sztucznych wysepek u wybrzeży głównej wyspy. Rozmiar i wyrafinowanie tych struktur na których się znajdują, są świadectwem osiągnięć i kultury ludów wysp Pacyfiku z dynastii Saudeleurów.

Kamienne pałace, świątynie, grobowce i domy otaczały niegdyś to „miasto na wodzie” o powierzchni 80 hektarów. Niestety przez taką zabudowę jest ono niezwykle wrażliwe na działanie żywiołów. W 2016 roku stwierdzono, że cała struktura jest zagrożona przez niekontrolowany rozrost namorzyn. Pierwszy opis Nan Madol powstał w 1873 i sporządził go słynny polski odkrywca Oceanii, Jan Kubary.

Stare Miasto w Jerozolimie i jego mury (Jerozolima, Izrael)

\W mieście Jerozolima jest wiele struktur o znaczeniu kulturowym, budowanych przez setki lat. Wapienna Ściana Płaczu pochodzi z rekonstrukcji Drugiej Świątyni Heroda datowanej na około 20 rok p.n.e. Z kolei Kopuła na Skale została zbudowana na miejscu zniszczonej świątyni w latach 688–91 n.e. Pozłacany dach kopuły pochodzi jednak z połowy XX wieku.

UNESCO umieściło Stare Miasto na liście zagrożonych z powodu „ poważnego zniszczenia, po którym następuje szybka urbanizacja ”. Sytuacja jest złożona, ponieważ zwykli obywatele żyją w trudnych warunkach wokół tego miejsca. Powoduje to konflikt pomiędzy walką o zachowanie dziedzictwa kulturowego a zapewnieniu mieszkańcom odpowiednich warunków bytowych.

Hatra (Al-Dżazira, Irak)

Do niedawna Hatra była naszym najlepiej zachowanym starożytnym miastem Partów. Twierdzę zbudowano  w III-II wieku p.n.e i chroni ją prawie 14 kilometrów murów wewnętrznych i zewnętrznych. Hatra była stolicą pierwszego królestwa arabskiego i była nazywana Beit ʾelāhāʾ (Domem Boga) ze względu na świątynie poświęcone bogom greckim, aramejskim, mezopotamskim i arabskim.

Król Sasani Ardashīr I zniszczył miasto w III wieku, a imponujące ruiny pozostały nieodkryte aż do XIX wieku. W 2015 roku UNESCO dodało Hatrę do swojej listy zagrożonych po tym, jak bojownicy ISIS zaczęli niszczyć pomniki na jego terenie, uważając je za „niezgodne z prawdziwą wiarą”.

Palmyra (Tadmur, Homs Governorate, Syria)

Palmyra stała się symbolem zagrożonego dziedzictwa. W szczytowym momencie wojny w Syrii, bojownicy ISIS rzekomo torturowali 82-letniego szefa antyków Palmyry, aby ujawnił, gdzie ukrył ważne artefakty z tego miasta. Zrobił to z obawy przed ich zniszczeniem, zaś bojownikom zależało prawdopodobnie na ich sprzedaży. Khaled al-Asaad, który zarządzał muzeum miejskim od lat 60., został ostatecznie zamordowany, jednak nie zdradził miejsca ukrycia eksponatów.

Bojownicy niestety zniszczyli między innymi świątynię Bel w Palmyrze. Komnata świątynna z I wieku stała wcześniej na centralnym podium, otoczonym portykami i 205-metrowym murem zakończonym wielką bramą propylową. Później pozostał tylko fragment muru i łuk głównego wejścia do świątyni. Obecnie trwają nadzwyczajne prace mające na celu zachowanie starożytnego miasta.

Leptis Magna (dystrykt Khoms, Libia)

Septymiusz Sewer w momencie koronacji na cesarza Rzymu w 193 roku n.e., postanowił rozwinąć swoje rodzinne miasto. Zmieniło się ono we wspaniały przykład rzymskiej urbanistyki i architektury. Leptis Magna stało się trzecim najważniejszym rzymskim miastem w Afryce (po Kartaginie i Aleksandrii) dzięki bogactwu i mocy swojego słynnego mieszkańca.

Do klejnotów miasta należy teatr, który odkryto na niskim wzgórzu, które wcześniej służyło jako cmentarz. Jako jeden z najwcześniejszych teatrów wprowadzono dodatkowe trybuny, zbudowane z naturalnego kamienia i betonu. Portyk (łac. porticus „kolumnada, kryte przejście”) prowadzi do zdumiewających ruin teatru, składającego się z kolumnad, ogrodu i świątyni. Wojna domowa w Libii uczyniła miasto Leptis Magna podatnym na zniszczenia wojenne i grabieże fragmentów zabytku.

Fortyfikacje Portobelo-San Lorenzo (Prowincja Colon, Dystrykt Cristobal, Panama)

Począwszy od lat 90-tych XV wieku, Korona Hiszpańska zbudowała szereg fortów wzdłuż karaibskiego wybrzeża Panamy, aby chronić handel międzykontynentalny. Niektóre z fortów budowano w taki sposób, aby zintegrować w nich naturalne cechy wybrzeża. Inne natomiast posiadają średniowieczny wygląd, kolejne zostały zaprojektowane w stylu neoklasycznym.

Zbudowane na przestrzeni dwóch stuleci forty Portobelo-San Lorenzo są wizualną lekcją na temat ewolucji hiszpańskiej kolonialnej architektury wojskowej. Jednakże siły naturalne zagrażają miejscu dziedzictwa od strony wybrzeża. Do tego dochodzi stała urbanizacja wyspy oraz ciągłe problemy z konserwacją zabytku. Fortyfikacje Portobelo-San Lorenzo dodano do listy zagrożonych obiektów UNESCO w 2012 roku.